یک مقایسه ی کوچک

آزادی موهبتی است که باید از آن استفاده نمود تا فهمید یعنی چه. عین هوایی که تمیز و پاکیزه است. عین آبی که روان است. و من خیلی خوشحالم که به کشوری مهاجرت کرده ام که آزادی یکی از ارزش های بنیادی آن است. و بیشتر از این خوشحال از این که هر روز در سرزمینی نفس می کشم که این نعمت «بشردادی» را در ریه و شش من جاری می سازد.

همانطور که دیروز نوشتم امروز دانشگاهها در نروژ بازگشایی شدند. مراسم ویژه ای در دانشکده ی اسلو برگزار شده بود. مراسم را با موسیقی افتتاح کردند و به دانشجویان خوش آمد گفتند. ای کاش دوربین داشتم و صحنه ها را ثبت می کردم. آزاد و رها بودن در محیط تحصیلی جدید نعمتی است که نمی توانم وصفش کنم.

اما آن لحظه های زیبا مانع این نشد که به یاد دانشجویان خودمان نیافتم. یک لحظه خودم را جای آنها گذاشتم. جای مجید توکلی که در زندان است. همان دانشجوی زندانی شجاع که به خاطر آزادی بیان باید تابان به این بزرگی را بپردازد.

و امروز وقتی فیلمی را در یوتوب دیدم که فضای حاکم بر مدرسه های ما را ترسیم می کرد دلم گرفت. در ایران علاوه بر اینکه آزادی وجود ندارد، بلکه به دانش آموزان و دانشجویان ما چیزهایی را هم دیکته می کنند که خجالت آور است. یک مقایسه کوچک بین آنچه که دانش آموزان و دانشجویان در اینجا دارند با جایی مثل ایران، آدم را دلگیر می کند.

این فیلم را ببنید و خود مقایسه کنید:

<object width="480" height="385">>

در همین رابطه در جای خالی ما:

http://mokhtarbarazesh.blogspot.com/2008/07/blog-post_21.html