پست‌ها

نمایش پست‌ها از 2010

پشت دیوار کهریزک

تصویر
هر کاری کردم که پست امروز را با مقدمه ای درخور شروع کنم، قادر نشدم. اجازه دهید مقدمه چینی نکنم. پست امروز را اختصاص داده ام به چکیده ای از بررسی و تحقیقات سازمان قضایی ایران در باره ی زندانیان کهریزک، که جرس آنرا منتشر کرده است. از آنجاییکه می دانم خوانندگان ایرانی حوصله ی خواندن مطالب بلند را ندارند آنرا خلاصه کرده ام. و در مواردی حتی هایلایت کرده ام که خوانندگان اقلا آنها را بخوانند. و در آخر نیز روایتی از پشت این دیوارهای مخوف. اعتراف می کنم که وحشتناک است. باورم نمی شود. اجازه بدهید فرازی از این اظهارات را از قول آنهایی که پشت این دیوارها گرفتار آمده اند بخوانیم: اظهارات حامد نادري به شرح صفحه ٩۶ ج يكم: «.. . پس از تفهيم اتهام به بازداشتگاه كهريزك منتقل كه توسط افسر نگهبان وقت مورد ضرب و جرح قرار گرفتيم . در يك اتاق ۶٠ متري ۱٧٠ نفر را سكونت دادند . وضعيت اسف باري داشت و روز دوم در داخل حياط ما را كلاغ پر و چهار دست و پا بردند و بعد داخل اتاق را سمپاشي كردند كه اين امر باعث بدتر شدن وضعيت شد و تعدادي از زندانيان تشنج كردند در شب سوم مسعود عليزاده را آويزان كردند و توسط محم

سفید مثِ برف...

تصویر
برف داره از دیشب به قول گفتنی، شلاق واری می باره. عین پرهای قوی توی بالش که پراکنده می شن توی اتاق! بچه که بودم چنین تصویری داشتم. فکر می کردم که خدا بالش بزرگی داره و زمستون که می شه، اونو جر می ده و پر قوها رو به زمین می فرسته! همیشه به یه نقطه از آسمون خیره می شدم و گلوله های برفی رو تا خود زمین در حالیکه تلو تلو می خوردن تعقیب می کردم. حدسم درست بود. این برفها موقعی که تو آسمون بودن خاکستری رنگ بنظر می اومدن، ولی به محث نزدیک شدن به زمین، سفید می شدن. ... شاید این سوژه ای بود برام که مدتها مشغولش باشم. اما مهمتر از همه به تصویر کشیدن برف بود. من عاشق کشیدن برف بودم. ولی می دونید توی مداد رنگی های دوران مدرسه ی من، «رنگ سفید» وجود نداشت. حتی ماژیک های سفید رنگ هم نداشتیم. وقتی از معلم سوال کردم که چطور برف رو رنگ کنم، گفت:«خب رنگ نکن بذار سفید بمونه.» ولی برای من سفید و بی رنگی خیلی فرق می کردن. کلاس پنجم ابتدایی وقتی خواستم توی یکی از داستانهام برف رو نقاشی کنم، ابتکار جدیدی به فکرم رسید. آقای رضایی معلم سابقم مغازه ی «لوازم التحریر» هم داشت. اون موقع تازه چیزایی در اومده بو

چگونگی استقبال از کریسمس در مدارس

تصویر
کریسمس در نروژ این روزها مردم نروژ به استقبال یول JUL یا کریسمس می روند. در شهرها چراغانی است و همه جا بوی پاپانوئل را می دهد. در این شرایط زمانی همانقدر که مردم در ایران در استقبال از ماه محرم و عزاداری به سرو و صورت خود می زنند، با زنجیر و سینه زنی و روضه و ماتم، ماتم را به خانه ی خود می آورند، در اینجا مردم سعی می کنند که غم و سرما را از خانه و کاشانه ی خود دور کنند. سعی می کنند که به استقبال خندیدن بروند و شاد باشند. دانش آموزان و کریسمس کریسمس برای بچه ها معنای خاصی دارد. از اول دسامبر در مدارس تقریبا برنامه های عادی درسی معلق می شود. بچه ها به سرود خوانی، تمرین تئاتر، گوش کردن به قصه هایی که مربوط به این ایام است مشغول می شوند. آنها همچنین انجام فعالیت هایی را در دستور کار قرار می دهند که ویژه ایام کریسمس است. ازجمله ساختن کارهای دستی ای مثل آدمک پاپا نوئل، تزئینات درخت کاج،کارت های مخصوص کریسمس برای سالمندان و از این قبیل فعالیت ها. در ضمن با کمک معلمین به سرودخوانی تمرین می کنند و در موعد مقرر به خانه های سالمندان رفته، در آنجا برای سالمندان سرود می خوانند. این سرودها، س

پدر که بود...

تصویر
پدر که بود همه چیز بود انگار. همه چیز در آن سفره های رنگارنگ که پهن می شد، و نمای «ماهی» و «تُنگ آب» و «سیرترشی» ی سفره ی قدیمی بیشتر از غذا دهان را آب می انداخت. پدر که بود شبها بود و انتظار و بچه های به ظاهر خواب که از پس صدای پلاستیک بیسکویت های کهنه یا طعم بستنی تازه و یا بوی کباب که با پدر می آمد بیدار می شدند و بر پا و هر یک سهم خود را که می گرفتند آرام به جای خود می خزیدند. پدر که بود من هم بودم و «دریچه های آشپزخانه اش» که نقش او را در حال بودن نشان می داد. و فاصله هاکه باور کردنی نبود. بزرگ که شدم پدر پیر شد. و بزرگتر که شدم پدر پیر تر. و بالاخره بزرگتری من کار دست پدر داد. اول موهایش را سپید کرد، بعد دندانهایش را عملی، و سر آخر او را دست آموز عصایی از چوب تراشیده. بزرگتر که شدم سفره های بزرگتر هم کوچکتر شد. و کوجکتر که شد، خالی تر انگار و فاصله ها ... که دیگر جزئی از آیین زندگی شدند... ... حالا من بزرگترم و پدر که نیست و من که به وسعت جای خالی او که سنگین تر از حضورش است می

آموزش زبان به روش دیجیتالی

تصویر
خبر موفقیت پروژه ی من در روزنامه ی محلی طی این هفته موفقیت یکی از پروژه های من در مدرسه به روزنامه ی محلی کشیده شد. روزنامه «رؤیکن و هوروم» (روز دوشنبه 7 دسامبر) ضمن درج مصاحبه من، از پروژه ی من به عنوان یکی از متدهای آموزشی نادر که برای اولین بار در کشور ارائه می شود نام برد. بازی دیجیتال با کلمات روزنامه ی رؤیکن و هوروم می نویسد: «کتاب لغت اینترنتی چیزی نیست که برای ما نا آشنا باشد، اما اینکه یک گروه دانش آموز در یک مدرسه ی ابتدایی بتوانند خود یک «کتاب لغت دیجیتالی گویا» درست کنند، می شود گفت که بسیار پدیده ی نادری است. 12 دانش آموز کلاس ششم با کمک معلم کامپیوتر خود توانستند یک کتاب لغت دیجیتالی گویا و مصور درست کنند. این پروژه «کتاب لغت دیجیتالی گویا» نام دارد و قرار است مورد استفاده ی دانش آموزان کلاس اول و دانش آموزانی را که از خارج کشور آمده و زبان نروژی را نمی دانند، قرار گیرد.» این روزنامه از قول من می نویسد: ـ در سال گذشته ما سه دانش آموز تازه وارد خارجی در کلاس داشتیم که زبان نروژی را بلد نبودند. یکی از چالش های مهم من به عنوان یک معلم دو زبانه این بود که بفهمم

«زنان بدون مردان» یا بدون همه چیز!

تصویر
دیشب فیلم «زنان بدون مردان» «شیرین نشاط» اجازه نداد بدون چشمان تر از سالن سینما بیرون بیایم. بسیار تکان دهنده بود. از اون فیلم هایی که باید دیدش. چندی پیش خود شیرین نشاط برای نمایش فیلمش به اسلو آمده بود. من نرسیدم که ایشان را زیارت کنم. ولی دیشب فرصتی شد تا اثر او را ببینم. و مهمان اندکی تامل شوم. چقدر زیبا بود. گر چه داستان فیلم که از رمان «شهرنوش پارسی پور» گرفته شده، قرار است که یک برهه از تاریخ ایران ـ و حوادث حول و حوش واقعه ی کودتای 28 مرداد ـ را ورق بزند، ولی مثل یک شعر شروع می شود. و مثل تابلو ی نقاشی پیش می رود. صحنه های زیبای فیلم، رنگ ها، دکور و صدا نشان از یک فیلم هنری داشته و بیان کننده ی احساسات ظریف کارگردان است. دیکلمه ی زیبای مونس ـ یکی از چهار شخصیت زن فیلم ـ در پس زمینه فیلم ارتباط خود را از همان اول با بیننده برقرار می کند. و این کلمات در حالیکه او خود را از ساختمان بلندی به پایین پرت می کند، در قلب و روح آدم می نشیند. ولی ما در ادامه فقط چادر دخترک را می بینیم که از ساختمان پرت می شود. مونس خود سقوط نمی کند. او پرواز می کند. و از همین جا پیام فیلم معلوم است.