از تجربه تا احساس

گاهی انسان باید خود را برای چیزهایی که انتظارش را نداشته است آماده کند. گاهی باید به استقبال حل معماهایی برود که شاید تا چندی پیش اصلا وجود نداشته است. اما چگونه؟ در زندگی عوامل زیادی را می توان سراغ گرفت که دلیل بدبختی ها ی ما باشد. دلیل محرومیت هایی که مانع خوشبخت بودن ما بوده است. بسیاری از این عوامل خارج از ما عمل کرده است که خوب مرا اندرزی برای آن نیست. اما بسیاری از این عوامل ریشه در درون ما داشته است. در شیوه ی نگاه ما نهفته بوده است. کلید کار همینجاست: زاویه ی نگاه ما به این مشکلات! مثلا دیدن محرومیت ها از زاویه ای که محرومیت های ما را تداوم دهد چه کمکی می تواند برای ما باشد؟ انسان برای این است که برای بهتر شدن زندگی کند. برای لذت بردن از لحظه هایی که در آن غوطه ور است. بنظرم فلسفه ی زندگی این نیست که ما فقط بدبختی هایمان را بزرگ کنیم و آنرا ببینیم. حتی این هم کافی نیست که بگوییم به این دلیل بدبخت بوده ایم. اگر چنین باشد که کار بسیار داریم. باید مادام العمر دنبال لحظه ها بگردیم و تجربه ها را چند باره تجربه کنیم. بهتر است بگویم باید دور خودمان دور بزنیم. فلسفه ی زندگی باید برای این باشد که ما از محرومیت هایمان پلی برای آینده بزنیم. کدام آینده، آینده ای که خوشبختی ها در آن حضور دارند. کدام خوشبختی؟ همان لحظاتی که ما خود را در آرامش می یابیم. می فهمم. آسان نیست. اما تمرین می خواهد. مثل دوچرخه سواری. خیلی ها فکر می کنند که باید خوشبختی را تجربه کرد. ولی من می گویم که نه! این ایده ی عبثی است. مگر می شود پرواز را تجربه کرد؟ البته که نه! ما فقط می توانیم پرواز را احساس کنیم نه تجربه. عین زیبایی، عین عشق. بنظرم هیچکس نمی تواند ادعا کند که زیبایی را تجربه کرده است و یا عشق را. چنین چیزی اگر بود که زشتی ها و بی وفایی ها به میدان نمی آمدند. جدایی ها سر باز نمی کردند. مگر کسی که دوچرخه سواری را یاد گرفته است آنرا فراموش می کند؟! عین همین است. کسی که عاشق است یعنی که عشق را فرا گرفته است. و اگر روزی بی وفا شد معلوم است که اصلا عاشق نبوده است. ما می توانیم به عشق باور داشته باسیم، از پرواز پرنده ها لذت ببریم، نسیم کنار دریا را روی گونه های خود حس و نغمه ی با هم بودن را زمزمه کنیم. این حس، این لذت استعدادی را می طلبد که باید در روح آدم جاری باشد. مثل حس بخشش، مثل حس دوستی، عاطفه ... هیچ پدر و مادری در هیچ کتابی این را نخوانده است که باید به بچه های خود عشق بورزد. آیا مرغی را به هنگام دفاع از جوجه هایش در هنگام خطر دیده اید. این صحنه را دیده اید که چگونه مرغک بیچاره با وجودیکه حریف دشمن قدارش نیست بالهایش را می گشاید تا بچه هایش را مورد محافظت قرار دهد. چطور می توان این عاطفه را تجربه کرد؟ در کدام کتاب لغت می توان چنین حسی راتعریف شده یافت؟ این عاطفه را باید احساس کرد. وقتی احساس کردی دیگر شرط و شروطی به میان نمی آید. هیچکدام از آن مرغها برای این بچه هایشان را محافظت نمی کنند که انتظار داشته باشند. ولی ما.... هنگامی که عاشق می شویم بیشتر به انتظارهایمان فکر میکنیم تا به عشق. بیشتر شرط و شروط هایمان را می بینیم تا حس مان. عجیب است که ما انسانها هزار و یک دلیل می آوریم که عشق را برای خودمان تعریف کنیم. اینها همش نشانه ی این است که هنوز برای یک عشق مستعد نیستیم. هنوز آمادگی عشق را نداریم. هنوز به احساس آن فکر نمی کنیم.

بله گاهی انسان به سراغ امیدهایی می رود که بدتر از ناامیدی است. چه می توان کرد؟ گفتم باید راهی بیابیم که با احساس خودمان راحت باشیم. باید آنها را باور کنیم. و خود را برهانیم. البته که ساده نیست. ولی شدنی است. با کمی تمرین! مثل دوچرخه سواری!