پارازیت طنزی باب دل خیلی ها
برای اطلاع نسل جدید که بی خبر از دوران شاه هستند، عرض کنم که در زمان شاه در بعضی زمینه ها مطبوعات آزادی عمل بیشتری از امروز داشتند. به عنوان مثال در محدوده طنز ما کاریکاتورهای سیاسی فراوانی داشتیم. شوخی کردن با بالاترین مقام های دولتی و حکومتی از نخست وزیر گرفته تا وزیران و مقامات در مطبوعات معمول بود. من یادم هست که بعضی از برنامه های طنز تلویزیون هم بسیار انتقادی بودند (مثل میان پرده های «آقای مربوطه یا برنامه های کمدی پرویز کاردان). فقط شوخی کردن با «خانواده سلطنتی» مجاز نبود. شما کاریکاتورهای «شاه» یا «فرح» و یا دیگر اعضای خانواده ی سلطنتی را در مطبوعات نمی دیدید. اما بعد از انقلاب کسی جرئت اینکه با یک مقام ذپرتی دست چندم مثلا یک «بخشدار» شوخی کند نداشته است. همه ی آنها که اهل شوخی کردن بودند ـ از جمله مجله گل آقا ـ بالاخره تعطیل شدند.
از این رو جای شانگری به نام «طنز» در رسانه های همگانی واقعا خالی است. سی سال است که خالی است. جای تعجب نیست که وقتی تلویزیونی مثل تلویزیون فارسی امریکا برنامه ی تلویزیونی طنز به نام «پارازیت» می سازد اینچنین مورد استقبال مردم قرار می گیرد. مجری برنامه طنز پارازیت دو جوان خوش ذوق تلویزیون آمریکا به نامهای «کامبیز حسینی» و «سامان اربابی» هستند که تسلط چشم گیری در اجرای برنامه به نمایش می گذارند. این دو جوان شجاع علاوه بر پر کردن خلع سی ساله تلویزیونی با دم شیر نیز بازی می کنند.
با همه نتیجه کارشان عالی است. این روزها توی فیس بوک ارسال برنامه پارازیت جای ویژه ای پیدا کرده است. در بعضی از برنامه های پارازیت واقعا آدم خودش را پیدا می کند و به اصطلاح عامیانه خنک می شود. یکی از این برنامه را با هم می بینیم:
لینک برنامه پارازیت:
http://www1.voanews.com/persian/news/video-collection
نظرات
ارسال یک نظر