(بهتر است زبانهای محلی مان را که گنجینه ای است برای نسل های بعد، حفظ کنیم. حیف است که از بین برود. از این رو هر از گاهی در جای خالی ما به گیلکی نیز می نویسم. گیلکی زبانی است که من در محل با دوستان و آشنایان تکلم می کردم. ولی امروزه این زبان در معرض انقراض است. نسل جدید گیلکی را کمتر حرف می زنند و بسیار اندکند که قادرند این زبان را بنویسند. یعنی حتی آنهایی که به گیلکی تکلم می کنند، در نوشتن مشکل دارند. من نیز از آن جمله ام . با این وجود می خواهم تلاشم را بکار برم و هر از گاهی به این زبان نیز بنویسم. )
ایمروز کی کموده واموتره بوم ، ایدفعه می چشم بخورده تره... خیلی زمات بو کی تره فراموشه بکوتوبم. خیلی زمات بو که تو می چشمی جی آبیرا بوبوبی... امما ایمروز... ایمروز کی تره بیدم، می خاطرات جان بیگیفته، می غم تازه بوبوسته. باور نوکونی به قول استاد دعایی «نانی چی جور غم داریمه ـ تره می ور کم دارمه...»
می پر گوفتی آقا تی دیل تی پولی بسوزی. آمما مگر ا حرفانی من بدهکار بوم. من اصلا به عشق تو می پولانی جمع ـه کودیم. بعدا آموییم یواش تی ور. وقتی تره دییم، می دیل پر پر زیی. می دیله درون خواندیم: «اَ پول مره ساله ساله، پیشکسته انباره باره ... ایپچه مره مهلت بدی .... »
آمما پوررضا ا آهنگ به نصفه فانرسه می دیل طاقت ناوردی.
آه ... تی مزه مره هرگیز یادا نیشی. تی او ملس ترشی مزه . تی سیاه چرده ده نه . اَشان همه مره خاطیراتی دی. ای زندگی! آی غربت! چیطو مره از تو تاویدایدی؟ چیطو مره تی جن جودا بوکودیدی؟ الان هسه، اَ غربت برهوت میان هیچ نشانی از تو پیدا نیبه.
ولی با ای وصف خوایم داد بزنم:
«مشت انقولی تی آلوچه خوشکه قوربون!»
ا
ا
ا
ا
ا
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ مشت انقولی خدا بیامرز امی محل درون آلوچه خوشک، پیله باغاله، آلبالو آب و اجور چیزان فوروختی...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر