ایمروز هاوا خیلی سردَه بوتوبو. غروب سر دوباره نم
نمِ برف باریستن بیته بو. کار ایجی خونه طرف راهی بوم. ایتو بخوای ـ نخوایی مرهِ
بدجوری گوشنگی بیته بو. ای هاوا میان وقتی آدمه گوشنه بِهه، غذای محلی چسبه. گرچی
امره کمتر وقت بهِه کی غذای محلی چاکونیم ولی خاب دینی بعضی وقت تره هوس «دیشکه
فه» ده. بقول رشتی یان «چی کره باید گوتن؟
وقتی برسم خونه، اَتو کی دره ایجی درون بومام
«آبگوشت» عطر هر جایی بیته بو. از این بهتر نوتونستی بی بی. باور بوکون انگار مره
دونیایی فادایی.
خودا بیامورزی «مشت کاس آقا» یی. محل میان آدم نیسه
بو کی اونو آبگوشته نخوردی بی. صوبحون اونه دوکون غولغوله بو. نونمه ای پاچ مرده ک
چی فندی زِی کی اینه آبگوشت خوردن داشتی. هیچ ذره گوشت ام اینه آبگوشت ی میان پیدا
کا مننستی. بعضی یون گوتد «آب نخود». ولی اینقدر اوستادی مره اونو چاکودی کی آدم
خواستی خو انگوشتنه م بخوری.
امما ای هاوا میان فقط آبگوشت خالی کی چسب نداره
بچسبی. هفتی بیجار، خیار شور، زیتون و پیاز و همه ایجی موهمتر لواش. اصلا بدون
لواش آبگوشت یه قرن. ایتفاقا همه سفره سر حاضیر بو. شیمی جا خالی. بزم تو رگ.
ایته ام کاس آقا آبگوشته نروژه درون یاد بوکوتم.
آمما خانم دست درد نوکونی. سنگ تمام بنه بو.
اینم ایمروزی آبگوشت. بفرما امی مهمان بوبو.
.اینم ایمروزی آبگوشت. بفرما امی مهمان بوبو.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر