یک حسی در درونم به من می گوید:
دروازه های دلت را ببند احمق!
دروازه های دلت را ببند احمق!
و کنار پنجره ی مات دنیایت
بنشین و رهگذران بازیگر را ففط تماشا کن!
بنشین و رهگذران بازیگر را ففط تماشا کن!
گوش می کنم.
اما همان حس دوباره به من می گوید:
حرف نزن لعنتی، دروازه های دهنت را هم ببند و بگیر بخواب! وقتی همه خوابند....
...
حالا من خوابم.
لطفا بیدارم نکنید!
«حتی شما!»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر