الان سه هفته ای ست که از طریق رسانه ها و مخصوصا تلویزیون فارسی بی بی سی، حوادث مصر را بدقت دنبال می کنم. نمی دانم چرا حوادث مصر چنین مرا مجذوب خود کرده است؟ نمی دانم چه چیزی توی این اعتراض ها هست که حسرت فرو خورده ی ما را به رخ مان می کشد. دیروز هلهله ی شادی مردم مصر را هنگامی که رسانه ها خبر استعفای «مبارک» را اعلام کردنددیدم. واقعا نمی دانستم که خوشحال باشم یا غمگین. مردم داشتند توی خیابان می زدند و می رقصیدند. سقوط یک دیکتاتور واقعا باید خوشحال کننده باشد. مثل موقعی که مردم ما در انقلاب 57 در فرار شاه هلهله ی شادی سر میدادند. ولی مدتهاست که دیگر این «سقوط» ها خوشحالم نمی کند. حتی اگر سقوط دیکتاتورها باشند. چرا که بعد از استقرار انقلاب اسلامی فهمیده ام که نتیجه مهم است نه نفس عمل. هیچکس نمی داند بعد از سقوط این دیکتاتور مهربان مصر چه سرنوشتی منتظر مصر خواهد بود؟! مخصوصا که ... دیروز مصادف بود با روز 22 بهمن! و اگر یک رژیم دکیتاتوری از سلف جمهوری اسلامی نصیب آنها شود چه؟ امیدوارم مصری ها به سرنوشت شومی که برای ما رقم خورد دچار نشوند. امیدوارم بفهمند که اسلامیست ها نمی توانند بهروزی را برای آنها به ارمغان آورند. امیدوارم درک کنند که پیاده کردن دمکراسی از حجاب و ریش و الله و اکبر نمی گذرد. وگر نه باید مثل ما بعد از پشیمانی دور سر «مبارک» بگردند.
یکی می گفت اخوان المسلمین «خمینی» نیست. اینها در سودای تصاحب قدرت نیستند. یاد حرفهای خمینی افتادم که می گفت که قرار نیست آخوندها در سیاست دخالت کنند. به گفته های او در آن سالها نگاه کنید:
هر چه داریم از آن سالها دور می شویم سایه ی شوم تابوی «انقلاب» کم رمق تر می شود. تابویی که فکر می کردیم انقلاب ایران رویدادی میمون بود. رویدادی که دیکتاتوری شاه را سرنگون کرد. و از این رو باید میمون باشد. گذشت زمان باعث شد تا با تردید به این رویداد میمون نگاه کنم. و با تردید سوال کنم که اگر انقلاب نمی شد؟ اما دیگر شکی نیست که انقلاب ایران نه جوابی به آن نسل بود و نه به این. بنابر این نمی تواند رویدادی میمون باشد. امیدوارم مصری ها این را درک کنند و موجب الهام ما در مبارزات آینده باشند.
--------------------------------------------------
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر