تا فردا

هوای گرم، روی ایوان خانه فرش پهن کرده است. و درختان انگار که به مهمانی آمده باشند به یکباره لباس های سبزشان را به تن کردند. صدای بلبل ها توی فضا می پیچد. دود کباب و بوی آن می رقصد. و دل بهانه ای می گیرد تا روز را اندازه بگیرد. و شب را از میان رؤیاهای خاموش توی پنجره تماشا کند. سکوت دوباره برقرار می شود و خواب به یکباره بر دروازه پلک تو پدیدار می شود. 

حالا مهربانی ها را با رنگ دریا در ذهنم نقاشی می کنم. و چشمه ی زلال روحی را با آبشاری به وسعت عشق، و چشمانی که بی انتهاست همانند آسمان، و شکوفه های خندان لبی را چون بهار رنگ آمیزی می کنم. با دستانی گم شده، امید را در خاک روزگار می کارم تا شاید گیلاس های خندان آبدارش را فردا از درخت عاطفه بچینم ... شاید همین فردا ... اما اکنون همه ی آنچه را که دیده ام به خواب می سپارم ... 

تا فردا رسد.  

İsti hava evin eyvanında döşənibdır. Və ağaclar sanki qonaqlığa gəlirlər kimi, birdən öz yaşıllığını gəymişlər. Bülbüllərin səsi səmaya dolur. Kababın tüstü və iyi havada oynayır. Ürək bir bəhanə ilə gündüzü ölçür. Və gecəni pencərənin içindən, səssiz röyalardan seyr edir. Sükut yenidən qorulur, və yuxu birdən birə gözlərinin kirpik qapısında görükür. 

İndi mehribanlığı dənizin rəngi ilə rəsm edirəm. Və ruhun zülal bulağını bir eşq boyda şəlalə ilə, və o gözləri ki sonsuzdur göy kimi, və o dodaqların gülər qonçalarını bahar kimi boyalayıram. İtilmiş əllərlə, ümidi tale torpağında əkirəm saki yarın onun sulu gülər gilaslarını məhəbbət ağacından dərim. Bəlkə elə bu yarın.... Amma indi bütün gördüklərimi yuxuya tapşırıram... sabah gələnə kimi.