هاوا خوشی دیلخوشی یه بره! (گیلکی)

امی صیادانِ درون ایته مثل نه هه گویه: «هاوا خوشی دیلخوشی یه!». اَره یه م اَتؤیه. اروپایه گمه. اَ مردمان اَم وقتی هاوا خوشه بهه، خندانه بیدی. اَشان لبانه درون خنده تی تی کونه. اَمی کوچه، زاکانی جی پُوره بهه. اَشنه سرو صدا، مره یاد اَمی گیلان تاوده. یادش بخیر. خانه یانی حیاط ایجی بوی کباب آدمیه مست گوتی. و هر کس که تره دیی، سلام گوتی و محبت بساط بر پا بو^... اَصلا اَره یم، ا هاوا خوشی بهه آمان اَمی همسادگانه دینیمی. هاوا کی سرده به، مردم اَبیره بیدی.
بله، اَیه اَم هاوا خوشی دیلخوشی یه. حتتا بولبولان اَم اَ چند روزه درون شروع بوکوتیدی به خواندن... بهار دیر بامو دره اما خوش بامو دره...

اَنم ایته شعر امی اَ غروبتی بهاره ره:

دانی جانان کی منم عاشق و دلدار تویم
دانی تی عشق واسین یار و وفادار تویم

دانی دونیای میان جز تو نارم همنفسی
شب و روزم همه وقت طالب دیدار تویم

تو به بازار محبت بیبی چون جان گران
جه تمنای وصال تو خریدار تویم

چره پنهان کونی او زولف کمنده تو می جا
دانی چون مرغک بی بال گرفتار تویم

اینقدر ناز ه مره جور و جفا پیشه نوکون
آخی ظالم تو طبیبی و مو بیمار تویم

غافیل از درد منی و مره آزار دهی
گرچی گاهی دینیمه موجب آزار تویم

طالب عشقی اگر طاقت قهرم تو بدار
کی جه قهر تو من امروز در کار تویم

نوکون ای دوست گلایه، اگه خوبم اگه بد
که نشان تو به دیل دارم و موختار تویم