28 مه «روز ملی آذربایجان» یا «روز جمهوری آذربایجان» گرامی باد

-
بعد از الحاق آذربایجان به روسیه تزاری بر اساس معاهده ی گلستان و ترکمانچای در سالهای 1813 و 1828، این منطقه زیر سلطه و استعمار این کشور قرار داشت. در آغاز قرن بیستم باکو یکی از مراکز کارگری و انقلابی منطقه به حساب می آمد. نفوذ افکار غربی و ایده های رهایی و آزادیخواهی از هواخواهان بسیاری برخوردار بود. خیلی زود در کنار این افکار انقلابی و ایده هایی که تحت تاثیر ایده های روشنفکری و مترقی غرب بود افکار ملی نیز شروع به خودنمایی کرد. تلاش برای احیای هویت ملی مرکز اهداف و مبارزات جوانان دمکرات در این منطقه قرار گرفت.
بنابر این عصر بیستم را نباید فقط عصر علم و تکنولوژی، بلکه می توان از آن به عنوان عصر بیداری هویت ملی و پدید آمدن دولت های ملی نیز نام برد.
سقوط روسیه تزاری و تلاش برای احیای حکومت ملی
در سال 1917 طی انقلاب کمونیستی، امپریالیسم تزاری سقوط کرد. این خود فعل و انفعالاتی را در مناطق تحت نفوذ روسیه باعث شد. روشنفکران آذربایجانی به رهبری محمد امین رسول زاده از ضعفی که در نتیجه جنگ جهانی اول و انقلاب روسیه این کشور را فرا گرفته بود استفاده کرده و خود مستقیما وارد عمل شده و در 28 مه 1918 جمهوری دمکراتیک آذربایجان را به طور رسمی اعلام می کنند. در واقع باید این جمهوری پارلمانی را نه تنها در آذربایجان بلکه بعنوان اولین جمهوری در تاریخ جهان شرق نام برد.
اولین اقدام این جمهوری اعلام زبان آذربایجانی به عنوان زبان رسمی این کشور به جای زبان روسی بود. انتخاب و تعیین پرچم و سرود ملی کشور نیز از اقدامات دیگر بود. بدین ترتیب با هویت بخشیدن به مردمی که خواهان آینده ای بهتر بودند توانست این جمهوری آنها را زیر پرچم و کشوری معین متحد سازد.
اما بعد از 23 ماه ادامه حکومت نوپای جمهوری آذربایجان، با حمله ی ارتش بلشویک ها به این کشور سقوط کرد.
در سال 1990 بعد از استقلال مجدد آذربایجان، آنها این روز را روز ملی و روز جمهوری اعلام کردند.
هر ساله در این روز جشن های مفصلی در آذربایجان برپا می شود. من به سهم خود این روز را به همزبانان خود در کشور آذربایجان تبریک گفته و گرچه معتقدم که این مردم نیز راه درازی برای رسیدن به دمکراسی و برابری دارند ولی از اینکه آذربایجانی ها در چند چیز از جمله «روز ملی» ، «پرچم ملی» و «سرود ملی» خود اتفاق نظر دارند و به آن احترام می گذارند خوشحالم.
این رقص زیبا و نمایشی هم تقدیم هموطنان آذری خودم:

مقاله های مرا در این زمینه مطالعه کنید:

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

«لوکه زاهیر» فروزان کردستان!

-
تصویر
سالها پیش، قبل از انقلاب، زن زیبارویی به نام «فروزان» با رقص های لوَند و کاباره ای اش، چنان زبانزد خاص و عام شد که توانست گیشه های سینما را با نام خود پر کند. زن ها در دوره ی «مرد سالار» یا بهتر است بگوییم «جاهل سالار» جامعه ی آنروز ایران، حداقل اختیار تن و بدن خود را داشتند. گر چه   یدک کشیدن نام «زن کاباره ای» یا «هرجایی» یک رسوایی برای زن آن روز به شمار می آمد، ولی تهدیدی برای جان او نبود.  امروزه بعد از گذشت چهار دهه از آن زمان در جوامع سنتی مرد سالار ما، حتی این حداقل نیز برای زنان امکان پذیر نیست. یعنی زنها حتی اختیار تن و بدن خود را نیز ندارند. و در صورتی که پای خود را فراتر از «تابو» ها بگذارند، مجازات سنگینی در انتظار آنها خواهد بود.    «لوکه زاهیر» یکی از زنهایی ست که گاهی پایش را فراتر از به اصطلاح «گلیم» تابوها گذاشته است. این هنرمند زیبا رو و جوان، با خواندن آهنگ هایی که بیانگر احساسات زنانه است، طرفداران زیادی در کردستان عراق پیدا کرده است. در یکی از آهنگ هایش که به زبان کردی ست احساسات زنانه را آشکارا چنین بیان می دارد: ولم کن ... راهم رو نبند... به من
بیشتر بخوانيد

سبز باشید!

-
تصویر
«سبز باشید» اصطلاحی بود که آنرا از لابلای یک شعر که برایم در اوان جوانی سروده شده بود، گرفته بودم. شاعر آن شعر نامعلوم بود و این اصطلاح در آن موقع امید سبز بودن را در من می دمید. بعدها آنرا در جمع کوچک ادبی خودمان که از آن دوران خفقان هنوز نفسی می کشید بکار بردم. مثلا به جای جواب «سلامت باشید» می گفتم «سبز باشید!». به جای جواب «چه خبر؟» که طوطی وار می گفتيم «سلامتی» می گفتم «سبزی!» اما این سبز بودن معنای دیگری را نیز در ما می دمید. آن موقع که ما جوانی بیش نبودیم و مثل اکثر جوانهای امروز آرزوی «فرار از جهنم ایران» بزرگترین آن بود، با سبز بودن خودمان را از اکثریتی که خاکستری بودند جدا می کردیم. ما حاضر نمی شدیم قاطی خاکستری ها شویم. خاکستری ها مردمانی بودند که خود را به شرایط ساخته بودند. آنهایی که فکر می کردند جهان در ایران در آن رنگ سیاه خلاصه شده؛ عادت کرده بودند به توسری خوردن و «تلویزیون پشم شیشه» نگاه کردن و قانع شدن! خاکستری ها در خودشان فرو رفته بودند و حاضر نبودند از خواب خرگوشی بیدار شوند. عادت کرده بودند تا در تابستان ها در محوطه «طرح سالم سازی کنار دریا» با مانتو و روپوش در
بیشتر بخوانيد

از ترجمه ی «جیگرت را بخورم» تا مارال!

-
تصویر
اپیزود اول: خیلی سالها پیش موقعی که در یکی از «کلوپ های رقص آذری» در آنکارا مشغول آموزش بودم، کنجکاوی یکی از دخترهای رقصنده کار دستم داد. او با طنازی خاصی مایل بود بداند که پسرهای ایرانی معمولا به دخترهای ایرانی چه می گویند؟ من مطلب ایشان را گرفتم. در جا تنها چیزی که به فکرم رسید این بود که بگویم «جیگرتو بخورم»! شما می دانید که حرف «خ» در زبان ترکی استامبولی رایج نیست. بنابر این آن دختر همرقص من بزور توانست کلمه ی بخورم رو «بُکورم» تلفظ کند. بعد از اندکی از من پرسید: ـ اینی که گفتی یعنی چی؟ ماندم که چطور آنرا ترجمه کنم که تصویر درستی از پسران ایرانی بدهد. اینکه فکر نکنند ما «جگرخواریم»! ولی به هر حال چاره ای نبود معنای این عبارت دو کلمه ای را گفتم. او با تعجب مرا از نو ورانداز کرد. و پرسید: واقعا اینو می گید؟ ای کاش باور نمی کرد. چرا که بعد از آن ارتباطش را با من کم کرد. این تجربه ی بد من از یک ترجمه ی ساده بود. *** اپیزود 2: سالها بعد وقتی در یکی از کمپ های نروژ ساکن بودم، مدرسه ی ابتدایی ای که دخترم در آن درس می خواند از من خواست تا در رابطه با فرهنگ کشورمان چی
بیشتر بخوانيد